کد مطلب:28345 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
1701. امام علی علیه السلام: از دشمنت، به سختی برحذر باش.[2]. 1702. امام علی علیه السلام: از هیچ دشمنی ایمن مباش، گرچه سپاس گوید.[3]. 1703. امام علی علیه السلام: بدترینِ دشمنان، آن است كه ژرف نگرتر و پنهانكاری اش نسبت به نیرنگ، زیادتر باشد.[4]. 1704. امام علی علیه السلام - در حكمت های منسوب به ایشان -: از دشمن پنهانكارْ بیشتر برحذر باش تا دشمنِ به میدان آمده.[5]. 1705. امام علی علیه السلام: سست ترینِ دشمنان از جهت حیله و نیرنگ، آن است كه دشمنی اش را آشكار سازد.[6]. 1706. امام علی علیه السلام: آن كه دشمنی اش را آشكار كند، حیله اش اندك باشد.[7]. 1707. امام علی علیه السلام: فریب ظاهرسازی دشمن را مخور؛ چرا كه دشمن، چون آب است كه گرچه گرم كردن آن با آتش به درازا كشد، لیك از خاموش كردن آن سرْ باز نزند.[8].
1700. امام علی علیه السلام: آن كه به خواب رود، [ دشمنِ او] به خواب نرود.[1].
امام باقرعلیه السلام گوید: هنگامی كه امیر مؤمنان بر منطقه نهروان فرود آمد، از جمیل بن بصیهری، منشی انوشیروان، پرس و جو كرد. گفته شد: هنوز زنده است و روزی می خورد. فرمود تا او را احضار كنند. وقتی حضور یافت، [ علی علیه السلام]، حواس او را جز چشمانش سالم یافت، و ذهنش را پاك و ذوقش را كامل یافت. پرسید: «ای جمیل! آدمی چگونه باید باشد؟». گفت: باید دوستانش كم و دشمنانش بسیار باشد! فرمود: «نكته ای شگفت بر زبان راندی، ای جمیل! چرا كه مردمان، اتّفاق دارند كه بسیاریِ دوستان، بهتر است». گفت: چنان نیست كه آنان گمان می كنند؛ چرا كه دوستان، هنگامی كه برای كاری وا داشته شوند، آن گونه كه بایسته و شایسته است، اقدام نمی كنند، چنان كه در مَثَل معروف هست: «كشتی از فزونی كشتیبانان غرق شد». امیر مؤمنان فرمود: «این مطلب را آزمودم و درست است؛ امّا دشمنِ بسیار، چه سودی دارد؟». گفت: دشمنان، هرگاه بسیار شوند، آدمی همیشه پرهیز كند و مراقب باشد كه سخنی كه بدان گرفتار آید، بر زبان نرانَد، یا به لغزشی مبادرت نورزد كه بر آن، توبیخ گردد. پس همواره با این حالت از خطاها و لغزش ها در امان باشد. امیر مؤمنان، این مطلب را نیكو شمرد. (الدعوات: 65/297، بحار الأنوار: 345/34)